Je zou maar een Brit zijn, denk ik wel eens. Opgegroeid met het idee dat jouw land het centrum van de wereld is, een wereldmacht waar de zon nooit ondergaat, het land waar alles beter is. Economie? Een ronkende motor. Democratie? Van het hoogste niveau. Gezondheidszorg? De beste in de wereld. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb in mijn leven al heel wat conversaties met chauvinistische Britten gevoerd, waarbij de kernboodschap duidelijk was: bij ons is alles beter.

Je zou maar een Brit zijn, nu blijkt dat dat helemaal niet klopt. Economie? De laagste groei en de hoogste inflatie van de geïndustrialiseerde wereld. Het land hobbelt van staking naar staking, terwijl de bevolking zucht onder de last van hoge energiekosten, hypotheeklasten die verdubbeld zijn en een gebrek aan komkommers en tomaten. Democratie? Drie premiers in zes maanden zonder verkiezingen. Volgens de regels van het spel mag het, maar om nou te zeggen dat het een schoonheidsprijs verdient? Gezondheidszorg? Die kraakt aan alle kanten. Tekorten aan personeel, groeiende wachtlijsten, oplopende responstijden van ambulances.

Je zou trouwens maar een Brit zijn die in Britse staatsobligaties belegt. Nou hadden alle obligatiebeleggers het vorig jaar zwaar, maar de Britse belegger spande de kroon. Een goed gespreid mandje Britse staatsobligaties (de Bloomberg Sterling Gilts Index) leverde vorig jaar een verlies van maar liefst 25% op. Dergelijke verliezen zijn voor een aandelenbelegger al stevig, maar voor een ‘risicovrije’ belegging in obligaties is het zonder twijfel ongekend.

Draaipunt?

Even leek het erop dat 2023 een draaipunt in de markt zou zijn, maar ook die hoop is inmiddels vervlogen. Keek je na ruim een maand nog aan tegen een positief rendement van 5,5%, inmiddels is dat omgeslagen in een verlies van 1,1%, waarmee het VK wederom de hekkensluiter op de internationale obligatiemarkten is. Als ik het een crap rally zou noemen, wat zegt dat dan over Britse overheid, vraag ik me af.

Je zou maar de Britse minister van financiën zijn. De rentelasten op de uitstaande overheidsschuld zijn in twee jaar tijd verdubbeld (van 1,6% als percentage van het bbp in 2020 naar 3,9% in 2022) en zullen ook dit jaar verder stijgen. Nou lopen internationaal overal de rentelasten op, maar de verdubbeling die we in het VK hebben gezien is toch echt uniek. Maar liefst 22% van alle uitstaande Britse schuld kent namelijk een inflatiebescherming, dus de kosten van een onverwachte inflatie-uitschieter in het VK worden voor een groot deel gedragen door de Britse overheid. Stakende ambtenaren aan de poorten en een budget dat niet veel ruimte laat om daar ook maar iets aan te doen.

Je zou maar een Brit zijn, denk ik weleens.

(Origineel gepubliceerd in het FD van 08 maart 2023)