Vorige week kregen we een aardig tweeluik voorgeschoteld over hoe centrale bankiers momenteel communiceren over het heikele inflatieonderwerp. De eerste boodschap kwam van Andrew Bailey. Hij is nu een kleine twee jaar gouverneur van de Bank of England en lijkt nog steeds moeite te hebben zijn boodschap goed over het voetlicht te brengen. Hadden we in november nog een akkefietje over een renteverhoging die wel beloofd, maar niet doorgevoerd werd, vorige week scheelde het weinig of we hadden een renteverhoging gezien van 50 basispunten, waar 25 verwacht werd.

In beide gevallen werd de markt onaangenaam verrast, en in beide gevallen kon Bailey het niet laten te wrijven in de vlek die hij had gecreëerd. Vorige week riep hij de toorn van de Britse bevolking over zich af met zijn oproep vooral geen al te hoge salarisverhoging te eisen, om te voorkomen dat de inflatie verankerd zou raken. Hoon alom: de centrale bank verliest grip op de inflatie en de werknemers mogen het probleem oplossen.

Hoe anders was het geluid dat Klaas Knot, de president van De Nederlandsche Bank, afgelopen weekend liet horen. Hij waarschuwde dat de inflatie in de eurozone het grootste deel van dit jaar boven de 4% zou blijven liggen en tot zeker in de zomer van 2023 nog boven de 2%-doelstelling van de ECB. Een eerste renteverhoging voor het einde van het jaar leek hem een terechte zet.

Maar was de boodschap echt heel anders…?

Zo onredelijk als de oproep van Bailey voelde, zo redelijk klonk de waarschuwing van Knot. Hij draaide niet om de hete brij heen en wees erop dat inflatie meer dan een tijdelijk fenomeen is. Met een beetje goede wil kun je de uitspraken van Knot zelfs als het tegenovergestelde van de oproep van Bailey zien. Waar Bailey loonmatiging predikt om zo zijn eigen probleem op te lossen, gooit Knot juist olie op het vuur door consumenten en werknemers te waarschuwen dat het nog lang niet gedaan is met de hoge inflatie. Je moet als vakbond of als werknemer wel heel erg zitten te tukken, wil je die boodschap niet in hogere looneisen vertalen.

Vanwaar die tegenstelling? Ik vermoed dat dat alles te maken heeft met het verschil in inflatieverwachtingen. In het VK prijst de markt momenteel een gemiddelde inflatie van 4,1% voor de komende tien jaar in, het dubbele van de doelstelling van 2%. In de eurozone (Duitsland) is dat nog steeds slechts 1,8%. Zelfs met de huidige inflatiepiek gelooft de markt dus nog steeds niet dat de ECB op termijn zijn target van 2% zal gaan halen. Die inflatieverwachting moet omhoog, zal Knot gedacht hebben. Wat dat betreft lijkt Knot toch meer op Bailey dan in eerste instantie gedacht: ook bij hem staat het behalen van het beleidsdoel centraal.

(Origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 09 februari 2022)