Al jaren erger ik me aan dat gedweep met die ‘superieure algoritmes’ die ‘personalised’ perfect aan zouden voelen wat ik graag zou willen horen of zien. Of ik nou op Spotify zit, Netflix of Prime -inderdaad, ook bij ons thuis heeft corona hard toegeslagen-, ik vind de aanbevelingen die ze geven op basis van mijn luister- of kijkgedrag altijd van bedenkelijk niveau. Zelden of nooit heb ik via die algoritmes een band of een film ontdekt die me is bijgebleven, terwijl ik toch echt bijna wekelijks pareltjes weet te vinden in door andere gebruikers bijgehouden toplijstjes.

Over de ‘persoonlijke’ advertenties wil ik het al helemaal niet hebben. Wekenlang achtervolgd worden door advertenties over hardloopschoenen nadat je net een nieuw paar hebt aangeschaft. Welke schoenverkoper laat zich een dergelijk oor aannaaien, vraag ik me dan altijd af. Doen de makers van de algoritmes het voorkomen alsof het om ultramoderne, lasergestuurde precisiewapens gaat, in de praktijk is het niet meer dan een schot hagel, met een flinke dot commerciële belangen er overheen.

Guilty pleasure

Mijn guilty pleasure is dan ook dat ik een aantal van die algoritmes laat spartelen. Hoe? Door wat accounts aan te maken op aanbieders als Facebook of Twitter en die vervolgens geen enkele informatie te geven over wat ik ben of wat mijn voorkeuren zijn. Vooral voor Facebook lijkt zo’n inactieve gebruiker maar moeilijk te verkroppen. Bijna dagelijks krijg ik mails met daarin suggesties voor nieuwe groepen waar ik me bij aan kan sluiten. Wat te denken van ‘Home for Peculiar Artists’, ‘Unique Trees’ of ‘The UK Small Business Group’? Uiteraard klik ik nooit op een van de suggesties, want daarmee geef je dat algoritme voeding en word je prompt in het bomenhoekje, of bij de gekke kunstenaars ingedeeld.

Toen ik laatst de suggestie voor de ‘Stoicism Group’ kreeg – die ik uiteraard stoïcijns negeerde- vroeg ik me kortstondig af of wellicht iets van humor achter dat algoritme schuilging, totdat ik de uitnodiging voor ‘Nederlandse F1 Fans’ ontving. Hagel, niets meer dan dat.

Toch knaagt het. Via Whatsapp en Instagram -die ik beide actief gebruik op mijn telefoon – zou Facebook het toch echt beter moeten kunnen doen dan dit. Dat deed me onwillekeurig denken aan de ‘Hitchhiker’s guide to the Galaxy’. In dat boek blijkt dat de aarde gebouwd is door muizen en dat het niet de mensen zijn die met muizen experimenteren, maar in werkelijkheid precies andersom. Kijk ik naar een spartelend algoritme, of is het dan toch een superieur algoritme dat mij laat spartelen? Ik hoop uiteraard het eerste, maar mocht het toch het tweede zijn: genoeg gespeeld. Geef mij nou eindelijk eens een superieure aanbeveling!

(Origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 29 september 2021)