Als er één vraag is die me de afgelopen jaren met vaste regelmaat gesteld werd, is wat ik van waarde-aandelen vind. Vaak door een bezorgd kijkende pensioenbestuurders, hopend op enkele geruststellende woorden van mijn kant, want met waarde-aandelen is het de afgelopen vijftien jaar niet zo goed gegaan. Als u begin 2007 de MSCI World Value index had gekocht, dan had u tussen dan en nu een gemiddeld jaarlijks rendement (inclusief dividenden) van 5,3% behaald. Had u daarentegen de gewone MSCI World index gekocht dan ligt uw rendement op 7,8%.

Nu klinkt 5,3% wellicht nog aardig, maar gedurende veertien jaar elk jaar 2,5% achter de brede markt aanhobbelen, is voor beleggers toch redelijk funest. Waar de 100 dollar die sinds 2007 belegd is in de Value index is uitgegroeid tot 211 dollar, staat dat getal voor de brede wereldindex al boven de 300. Leg dat de pensioengerechtigden maar eens uit.

Extra pijnlijk is het hele idee achter beleggen in waarde-aandelen dat het een hoger rendement zou moeten opleveren. Baanbrekend onderzoek van Fama en French uit de jaren negentig had laten zien dat waarde-aandelen historisch gezien hogere rendementen opleveren. Weliswaar niet elk jaar, maar de aanhouder wordt op de langere termijn beloond voor zijn standvastigheid. Om die reden zijn er de nodige beleggers die met het waarde-dilemma geconfronteerd worden.

Dus wat vind ik er van?

Dus wat ik van waarde-aandelen vind? Ik vind het een perfect schoolvoorbeeld dat gratis geld in financiële markten niet bestaat. Hiermee bedoel ik niet dat het onderzoek van Fama en French niet zou kloppen, absoluut niet. Wat ik hiermee wil zeggen is dat een populaire beleggingsstrategie op een goed moment aan zijn eigen succes ten onder zal gaan. Als iedereen overtuigd is dat waarde-aandelen betere rendementen opleveren, zal iedereen juist die aandelen willen kopen.

In eerste instantie levert dit een bevestiging op dat de strategie succesvol is, want de koopwoede leidt tot hogere koersen van de onderliggende aandelen en daarmee extra rendement. Echter, hoe duurder de aandelen worden, des te kleiner de premie is die nog behaald kan worden, tot er op een goed moment helemaal geen premie meer over is en er misschien zelfs sprake is van een discount. Als je op dat moment instapt -zeg 2007- kon je wel eens een lange lijdensweg te wachten staan.

Verkopen dus? Dat besluit is de laatste tijd door meerdere pensioenfondsen genomen. Met pijn in hun hart overigens, want wie zegt dat je daarmee juist niet weer terugkeert naar het startpunt waar Fama en French het over hadden? Van aandelen die relatief goedkoop zijn, maar waar niemand geïnteresseerd in is.

De moraal van het verhaal? Pas op voor eenvoudige beleggingsstrategieën die superieure rendementen beloven. Zeker als ze populair beginnen te worden.

(Origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 28 juli 2021)