De laatste keer dat ik roulette speelde, was ik waarschijnlijk een jaar of negen. De kinderen van het bevriende stel waarmee we op vakantie waren hadden een klein, krakkemikkig roulettespelletje mee en leerden me hoe het spel werkte. Iemand riep ‘vet fasjeu’, waarna je je fiches op het speelbord legde. Vervolgens draaide men het rad, gaf het balletje een flinke zwieper de andere kant op, waarna het mooiste deel van het spel begon.

Rien ne va plus. Het lot was al bezegeld, maar de uitkomst nog niet bekend. Eerst de draaiende bal in de goot boven het rad, dan het moment dat de bal uit de goot liep, waarna het balletje stuiterend, springend op zoek ging naar het juiste vakje. Het had iets magisch, vond ik altijd. Dat hier niet de basis van een blijvende gokverslaving is gelegd, heeft waarschijnlijk alles te maken gehad met het feit dat ‘het juiste vakje’ zelden het vakje was waar ik al mijn hoop op had gevestigd.

Rien ne va plus. Dat is het moment waarop we nu zijn beland in de strijd om het Witte Huis en het Congres. Uiteraard weet ik niet wanneer u deze column leest — of het balletje nog keurig in de goot rondzwiert, of dat het balletje inmiddels wild stuiterend over het rad op zoek is naar een rustplek — maar duidelijk is wel dat er aan de inzet niets meer veranderd kan gaan worden. De uitslag dient alleen nog maar bekendgemaakt te worden.

Niet het mooiste moment van de verkiezingen

Is dit dan ook het mooiste gedeelte van de verkiezingen? Normaal gesproken misschien wel, maar ik ben bang dat ik er dit keer weinig magisch aan vind. Het ‘de uitslag dient alleen nog maar bekendgemaakt te worden’ zou dit jaar wel eens een langdurig proces kunnen gaan worden. Kandidaten die de overwinning te vroeg opeisen, of hun verlies weigeren te accepteren, rechtszaken, hertellingen, nog meer rechtszaken: het behoort deze keer niet alleen tot de mogelijkheden, het is de kiezer min of meer op voorhand al beloofd.

Denk je na maanden van schreeuwende campagnes, bizarre plotwendingen en rumoerige debatten eindelijk verlost te zijn van het spektakel, blijkt het wellicht slechts het begin van een eindeloos taai getouwtrek om de uitslag. Overigens weet ik uiteraard ook niet hoe het balletje zal rollen (pardon the pun). Mogelijk leest u deze column na de verkiezingsdag en is de inhoud tegen die tijd al achterhaald. Eerlijk gezegd hoop ik dat van harte.

Het mooiste deel van deze Amerikaanse presidentsverkiezingen is als ze eindelijk achter de rug zullen zijn. Weer even rust in de tent, tijd om beleid te voeren, een crisis aan te pakken. Ruim drie jaar jaar geen ‘vet fasjeu’ meer, daar ben ik aan toe.

(gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 04 november 2020)