Donderdagavond begon de jongste te klagen over haar keel. Pijn met slikken, rode huig. Géén droge kuch, géén verlies aan geur en al helemaal niet verward. Een simpele keelontsteking volgens de ouders, ‘100% zeker corona’ volgens de een-na-jongste. Die had over een week een boottochtje gepland en zag dat nu door haar vingers glippen. Internet werd geraadpleegd en er werd besloten om de jongste vrijdag thuis te houden.

Vrijdag, geen verbetering, aan het einde van de dag lichte verhoging. Het terras lonkte, maar de ouders hielden de rug recht. Je wilt nou eenmaal niet degene zijn die de zieltogende middenstand net dat laatste trapje nageeft door als superspreader een café te besmetten, toch?

Zaterdag, nog steeds geen verandering. Nou ja, geen verandering: de een-na-jongste-dochter wist inmiddels ‘1000% zeker’ dat het corona was en pleitte voor een strikte lockdown. Ook de zoon begon zich te roeren, maar koos de andere kant. Na het afgelaste eindexamen gingen ze hem ‘nu echt niet’ de examenuitreiking ook nog ‘door de neus duwen’.

Crisisberaad

De ouders belegden in allerijl een crisisberaad op een plaatselijk terras. Terras? Zeker! Je wilt uiteraard niet degene zijn die de zieltogende middenstand net dat laatste trapje nageeft door uit angst thuis een biertje te gaan drinken, toch? Bovendien was het terras uitgestorven.

Zondagmorgen. Met de historische woorden ‘Nou heb ik óók corona!’ kwam de een-na-jongste boos de trap af. Pijn met slikken, rode huig. Een simpele keelontsteking? Vast, maar wisten we het zeker? Het ‘tweede ziektegeval’ in het huishouden gaf in elk geval veel extra stress en onzekerheid. Moesten we nu twee weken binnenblijven, konden we nog wel naar de supermarkt en met wie hadden we de afgelopen dagen contact gehad. En moesten die nu ook in quarantaine?

De oplossing lag voor de hand: testen. Na een telefoontje stonden vader en dochter een half uur later in een zo goed als verlaten RAI. De dochter keek wat beteuterd, want de beloofde ‘marsmannetjes’ waren gewoon twee vriendelijke dames met wat beschermende kleding aan. Binnen vijf minuten stonden we weer buiten.

Maandagmiddag, een kleine 24 uur na de test kwam het verlossende telefoontje al. Géén corona. De een-na-jongste haalde opgelucht adem, de jongste juichte dat ze de volgende dag weer gewoon naar school mocht. De rust keerde terug.

Een voorval van niets, maar het geeft wel gelijk aan hoeveel vragen een simpele keelontsteking in coronatijd kan oproepen. Alle standpunten die je in de nationale discussie ziet kwamen in ons eigen huishouden terug, gelukkig zonder rellen. Om er toch een positieve draai aan te geven: ik ben wel erg blij dat je tegenwoordig kan testen. Of we het twee weken van onzekerheid zonder rellen hadden overleefd, weet ik namelijk niet.

Origineel gepubliceerd in Het Financieele Dagblad van 24 juni 2020)