Had je een maand geleden nog mensen die beweerden dat het coronavirus weinig meer dan een gewone griep zou zijn, lees ik momenteel nog steeds analyses van mensen die zich zorgen maken over de toelevering van producten uit China. Waar hebben we het over, mensen?

Op basis van zogenoemde high-frequency-data (satellietfoto’s, creditcardgegevens, hotelboekingen, verkeer op de weg, et cetera) is duidelijk dat de productiecentra van Chinese inmiddels weer vrijwel volledig in bedrijf zijn.

China herstelt zich snel

Als er één land in de wereld weer helemaal klaar is om ons te overspoelen met douchekoppen, cilinderkopbouten en zonnepanelen dan is het China. Ik kan me best voorstellen dat er voor sommige onderdelen momenteel een tijdelijk tekort bestaat, maar geef het een week of vier en de containerschepen lossen dat probleem geheid op.

Niet het gebrek aan Chinese producten vormt het probleem, het is een gebrek aan vraag uit het Westen. Mocht u dus nog een keer een analyse lezen over de Chinese aanbodschok van het coronavirus: oud nieuws en inmiddels volledig ingehaald door de nieuwe werkelijkheid.

En nu ik toch losga op China: ik lees met grote regelmaat dat in het post-coronatijdperk de rol van China als productiecentrum van de wereld zal worden teruggebracht. Te veel afhankelijk van één land, liever wat spreiden die risico’s, zo is de gedachtegang. Nou kan ik me prima in die gedachtegang vinden en kan zelfs niet uitsluiten dat het nog gaat gebeuren ook, maar, eh, in welk land had je nu je productiecentrum dan wel willen hebben? In Italië? De VS? Of nee, India!

China ziet het heel anders…

Waar er in het Westen het beeld bestaat dat China gehavend uit deze crisis zal komen, is het beeld in China volledig andersom. Welk land heeft tot nu toe aangetoond dat het de crisis binnen twee maanden volledig de kop kan indrukken? Wie levert er nu kennis en apparatuur aan het Westen? Waar zijn de minste doden per hoofd van de bevolking gevallen? Juist, in China.

Overigens ligt daar wat mij betreft ook gelijk het echte probleem voor China. Dat niet China, maar de VS de hardste klap zal krijgen wat betreft het aantal dodelijke slachtoffers. Tot nu toe lijkt Trumps populariteit nog weinig te lijden hebben gehad van zijn, uhm, wat-minder-standvastige standpunt in de aanpak van de crisis. Maar of dat nog steeds zo is als de teller van slachtoffers inderdaad oploopt naar de vierhonderdduizend die Niall Ferguson gisteren in zijn analyse in het FD noemde, kun je je uiteraard sterk afvragen. Uiteraard zal Trump dat niet aan zichzelf wijten. Die zal op zoek gaan naar een zondebok. Drie keer raden wie.

(origineel gepubliceerd in Het Financieele Dagblad van 01 april 2020)