Tsja. En nu? Vorige week bestond er een zekere hoop dat rond deze tijd meer duidelijkheid zou zijn over wat de toekomst zou brengen. De notulen van de ECB en de Federal Reserve zouden worden gepubliceerd, de politici van de G7 zouden bij elkaar komen en dan hadden we ook nog Jackson Hole, waar de monetaire elite tot besluiten kon komen.

Een week later is de oogst, op zijn zachtst gezegd, teleurstellend te noemen. Er is verdeeldheid binnen de Fed, de G7 zegden een luttele twintig miljoen dollar toe om de bosbranden in de Amazone tegen te gaan en wat Jackson Hole heeft opgeleverd, weet eigenlijk niemand. Dat Brazilië vervolgens bedankte voor die twintig miljoen maakte het plaatje compleet. Een betere samenvatting van de huidige staat van de geopolitieke en monetaire eensgezindheid is eigenlijk niet te bedenken.

‘Hoe hoger de verwachting, hoe groter de druk om met een pakket te komen dat de markt overtuigt, moet Olli Rehn gedacht hebben’

Dus, wat nu? Van de wel-niet-wel-niet handelsovereenkomst wordt niemand echt vrolijk, dus blikt de markt maar alvast vooruit naar het volgende potentiële kantelpunt op de agenda: de ECB-vergadering van 12 september. Gaat die dan de daadkracht opleveren waar we allemaal zo naar snakken? Als je Olli Rehn, de president van de Finse centrale bank, mag geloven, is dat zeker zo. Eerder deze maand beloofde hij een ‘substantieel’ pakket dat ‘positief zou verrassen’.

Verrassen is het makkelijkst als de verwachtingen laag zijn

Nou heb ik altijd geleerd dat positief verrassen het makkelijkste is als de verwachtingen laaggespannen zijn, dus of het helpt een Groots en Meeslepend pakket in het vooruitzicht te stellen, vraag ik me af. Het lijkt er dan ook meer op dat hij met zijn uitspraken de druk trachtte op te voeren bij de andere ECB-leden. Er is niets zo dodelijk als een centrale bank die – tegen alle opgeklopte verwachtingen in – met een tegenvallend pakket maatregelen komt en een losse flodder op de markt afvuurt. Hoe hoger de verwachting, hoe groter de druk om met een pakket te komen dat de markt overtuigt, moet Rehn gedacht hebben.

Mocht dit de bedoeling zijn geweest, dan rekende hij buiten de waard. Weidmann, de president van de Duitse Bundesbank, liet eerder deze week in een interview met de Frankfurter Allgemeine Zeitung weten niets te voelen voor Groots en Meeslepend. Sterker nog, hij vroeg zich hardop af of er überhaupt actie noodzakelijk was. Dat deze woorden komen uit de mond van de centrale bankier die aan het hoofd staat van een economie die aan de rand van een recessie balanceert, is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk te noemen. Het geeft aan dat de rijen binnen de ECB ook verre van gesloten zijn. Of dat de daadkracht van de ECB ten goede komt, valt uiteraard hardop te betwijfelen.

(Origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 28 augustus 2019)