https://podcasts.apple.com/gb/podcast/daalder-denkt-hardop/id1614511391

Een uitzichtloze oorlog waar geen einde aan lijkt te komen, inflatie die de koopkracht als sneeuw voor de zon doet verdwijnen, een energiecrisis die allang het stadium van dreigend gepasseerd is, een droogte die alle voorgaande punten alleen maar versterkt, een politiek systeem dat niet bestand lijkt tegen de continue stroom van leugens en verzinsels, een sluimerende schuldencrisis die slechts lijkt te wachten op de val van de eerste domino en een dreigende hongersnood in delen van de wereld.

Wie met een bord de straat op wil met de waarschuwing dat de wereld vergaat, heeft de oorzaak daarvan voor het uitkiezen. Corona en de boerenopstand zijn al tot de reservebank veroordeeld. De b-selectie.

Mijn moeder is 89 en in de nadagen van haar leven beland. De nadagen? Als ik eerlijk ben zit ze eigenlijk al enige tijd in de verlenging. Ze heeft ataxie, wat in haar geval betekent dat haar evenwichtsorgaan er langzaam maar zeker de brui aan geeft. Eerst ging het lopen moeizaam, daarna werd staan zonder steun een opgaaf en nu is het al zo erg dat ze slechts met grote inspanning uit haar rolstoel kan komen, bijvoorbeeld als ze naar de wc moet.

Twitter

Verder is ze zo helder als wat, leest ze nog steeds elke dag de krant en vraagt ze me regelmatig: ‘Heb je dat gezien, op Twitter?’ Zelden ben ik op de hoogte van waar ze op doelt – haar tijdslijn ziet er nogal anders uit dan de mijne – dus inmiddels denkt ze volgens mij dat ik er maar weinig kaas van gegeten heb, van dat Twitter.

Helder dus, en zich terdege bewust dat de wereld momenteel niet bepaald heppiedepeppie is. Een bezoek aan haar is een wandeling door een mijnenveld geworden, waarbij elk onderwerp de afslag kan zijn naar een sombere bespiegeling. De krant, het journaal, Twitter: ze geven weinig hoop. Ik probeer dan uit alle macht het gesprek weer naar iets neutraals te krijgen: haar tuintje, oude huisvrienden, moet ze misschien nog eten bestellen? Maar ook daar liggen droogte, de dood en hoge inflatie op de loer.

Steeds vaker zitten we na een kwartier in een droefgeestig gesprek waar ik geen uitweg meer uit weet te vinden. Zij vindt het vooral erg voor ons, dat we met ‘die rommel’ achterblijven. Ik vind het vooral triest voor haar, dat ze de rommel van de laatste drie jaar nog over haar heen heeft gekregen.

En dan put ik moed uit de roerige tijden die zij in haar leven zag komen en gaan. Een wereldoorlog, een energiecrisis, geopolitieke spanningen met de dreiging van een kernoorlog, torenhoge inflatie, diverse schuldencrises … De wereld vergaat, vast. Maar toch veel vaker niet.

(Origineel gepubliceerd in het FD van 24 augustus 2022)