In mijn wekelijkse podcast Daalder Denkt Hardop heb ik een rubriek onder de onmogelijke naam Waar-We-Het-Met-Zijn-Allen-Te-Weinig-Over-Hebben. Het idee is dat leidende thema’s doorgaans alle aandacht opeisen, waardoor bepaalde randzaken onderbelicht raken.

Voorbeelden? Hoe moet het nu verder met die nieuw geïntroduceerde ‘gemiddelde inflatiedoelstelling’ van de Fed, nu de inflatie boven de 8% ligt? Streeft de Fed nu deflatie na, om dat gemiddelde binnen drie jaar weer naar 2% te drukken? En wat gebeurt er als de Bank of Japan de macht over de kapitaalmarktrente verliest? Is dat alleen maar gevaarlijk voor Japan, of krijgen we te maken met allerlei liquidatiespill-overs? Of, voor de nerds: waarom lees ik bijna niets over de sterk uitgelopen swapspread? Nou, dat dus.

De valutamarkt

Onder dat kopje valt wat mij betreft ook de ontwikkeling op de valutamarkt. Begrijp me niet verkeerd, er wordt wel degelijk over de kracht van de dollar of de zwakte van de yen geschreven, maar wat voor gevolgen dit voor beleggers heeft, daar lees ik doorgaans weinig over.

Laat ik het concreet maken: waar had u als Europese belegger dit jaar het beste in kunnen beleggen? In de S&P 500 (met een verlies van 18%) of de Europese Stoxx 600 (met een verlies van 15%)? Klinkt misschien vreemd, maar het antwoord is de S&P 500, met dank aan de dollar. Door de waardestijging van de dollar bedraagt het rendement van de S&P 500 teruggerekend naar euro’s dit jaar -12,3%. Vanwege het wisselkoerseffect hebben vooral Japanse beleggers het helemaal niet zo zwaar dit jaar. In dollars daalde de S&P 500 met 18%, teruggerekend naar yen is dat slechts -3%.

Hierop voortbordurend kun je een aantal dingen constateren. Ten eerste, 2022 is lang niet voor iedereen een slecht beleggingsjaar. Hoe zwakker de eigen munt en hoe beter gespreid de portefeuille, des te beter het resultaat. Doordenkertje: bitcoin natives die beleggen in de S&P 500, maken dit jaar een smakker. De munt is met 56% in waarde gedaald: reden tot feest (of toch niet?)! Ten tweede: Amerikaanse beleggers hebben de wind momenteel vol tegen. Niet alleen lopen Amerikaanse aandelen achter op de rest, door het verzwakken van de buitenlandse valuta’s weten ze ook niet te profiteren van de internationale diversificatie.

Overigens gaat bovenstaande ervan uit dat je wisselkoersrisico niet is afgedekt, iets wat veel institutionele beleggers (deels) wel doen. Ook hier doet zich een interessant gegeven voor: door het oplopen van de Amerikaanse rentetarieven zijn de kosten van het afdekken van de dollar de afgelopen maanden aanzienlijk gestegen. Hiermee zien institutionele beleggers zich voor een moeilijke keuze gesteld: of hogere kosten accepteren die het beleggingsrendement ondermijnen, of het dollarrisico verder openzetten, juist nu de prijs van de dollar op het hoogste niveau van de afgelopen twintig jaar is beland.

(Origineel gepubliceerd in het FD van 22 juni 2022)