Deze week komt de Europese Centrale Bank (ECB) bijeen en dus buigen de beursgoeroes aller landen zich weer eens over de vraag of de centrale bank wellicht de voet van het gaspedaal haalt of niet. Alle mooie analyses ten spijt, vrees ik dat het antwoord ‘niet’ zal zijn en dat deze vergadering even kleurloos wordt als de vorige. En die daarvoor.

Hiermee wil ik uiteraard niet suggereren dat alle ECB-vergaderingen kleurloos zijn; soms gebeurt er echt wel iets dat de geschiedenisboeken ingaat. Maar dat neemt niet weg dat het overgrote deel van de bijeenkomsten geen enkele noemenswaardige informatie oplevert en dat we dus misschien wat minder hijgerig over zo’n vergadering moeten doen. Bedenk ook dat het tijdens een congres in Londen was dat Draghi zijn historische ‘Whatever it takes’-uitsprak, waarmee hij het lot van de euro, de Europese economie en de financiële markten langdurig bepaalde.

Ik moest hieraan denken toen ik How to make the world add up van de econoom Tim Harford las. Hierin legt hij de koppeling uit tussen de frequentie van een publicatie en het soort nieuws dat gebracht wordt. Ben je een dagblad of een website, dan publiceer je uiteráárd over de ECB- vergadering, ook als er niets gebeurt. Ben je een weekblad — The Economist bijvoorbeeld — dan kun je je de luxe permitteren een nietszeggende vergadering naast je neer te leggen.

In navolging van Max Roser gaat Harford zelfs een stapje verder en stelt hij zichzelf de interessante vraag wat er in een krant zou staan die slechts eens in de 25 jaar wordt gepubliceerd. Weg ruis.

Wat als je slechts eens in de 25 jaar een krant krijgt?

Wat zou er in de editie van 2021 — de vervolgeditie van 1996 — te lezen zijn? In het economische katern zou uitgebreid stilgestaan worden bij de opkomst van het internet (toch een blijvertje, na de valse start in 2000) en van smartphones. Verder is er een tweeluik over China (supertop) en Japan (megaflop) en krijgt de opwarming van de aarde veel meer aandacht dan in de editie van 1996.

Qua financieel nieuws spreekt de kop boven het verslag over de financiële markten boekdelen: ‘Beleggen is kinderspel!’. Of je nou in aandelen, staatsobligaties, high-yieldobligaties, koper, olie of zelfs goud had belegd, dan was je de afgelopen 25 jaar beloond met een rendement dat hoger lag dan de inflatie. Met dank aan de Fed. Het artikel zou dan wel eindigen met de vraag of dit over 25 jaar weer het geval zal zijn.

En de ECB? Die komt er bekaaid vanaf. Het instituut krijgt slechts één vermelding in het overzichtsartikel over de invoering van de euro in 1999. Daarin zou staan dat die gezamenlijke munt een slecht doordachte constructie is, die alleen in leven wordt gehouden door de onvoorwaardelijke steun van de centrale bank. Dat ze daar elke zes weken over moeten vergaderen wordt verder niet vermeld.

(Origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 09 juni 2021)