Het Amerikaanse bedrijfsleven beleeft hoogtijdagen! Afgaande op de bedrijfsresultaten die tot nu toe zijn bekendgemaakt, komt de winstgroei in het eerste kwartaal van 2018 ergens boven de 20% uit, de hoogste winstsprong sinds 2010. Beter nog, van de bedrijven die tot nu toe winstcijfers hebben gepubliceerd wist 72% procent beter dan verwachte winstcijfers te rapporteren, de sterkste positieve uitschieter sinds 2006.

Dit alles uiteraard met dank aan president Trump, die de belastingtarieven per ingang van 2018 heeft verlaagd van 35% naar 21%. Ook qua omzet verraste meer dan 70% van de bedrijven tot nu toe aan de bovenkant, wat lijkt te suggereren dat het niet slechts de belastingverlaging is die een positieve rol heeft gespeeld in het eerste kwartaal. Het is nog even afwachten hoelang het feestje kan voortduren, maar op dit moment draait de Amerikaanse economie op volle toeren.

Nu geloof ik zo dat het Amerikaanse bedrijfsleven momenteel de wind stevig in de rug heeft, maar die ‘beter dan verwachte’ winstcijfers neem ik altijd met een korreltje zout. Sinds 1999 — het jaar waarin men dat cijfer begon bij te houden — is er namelijk nog geen enkel kwartaal geweest waarbij er meer tegenvallers dan meevallers waren.

Per saldo weten bedrijven er gemiddeld genomen dus altijd een positieve verrassing uit te persen. Telkens. Altijd.

Het is verleidelijk te roepen dat dit een bewijs is dat de analisten er niets van bakken en dat deze cijfers opnieuw aantonen dat voorspellen onmogelijk is. Daar valt zeker iets voor te zeggen, gemiddeld ligt het verrassingspercentage rond de 60%. Maar dat geeft geen goede verklaring voor het bestaan van die positieve vertekening.

Als het echt om een willekeurig proces gaat, dan mag je verwachten dat er evenveel positieve als negatieve uitschieters zijn. Volgens sommigen is de verklaring dat analisten bewust voor deze strategie kiezen. Het is makkelijker om een klant een meevaller uit te leggen dan een tegenvaller. Het is leuker om met een positief dan een negatief verhaal te komen. Dat zou kunnen.

Het probleem is echter dat het beeld van de voorzichtige, afwachtende analist totaal niet rijmt met andere cijfers. Kijken we bijvoorbeeld naar de winstverwachtingen voor 2019 — achttien maanden vooruit dus — dan schatten analisten die steevast te hoog in.

Over de afgelopen tien jaar zijn er slechts twee jaren geweest waarin het Amerikaanse bedrijfsleven de al te rooskleurige verwachting van de analisten wist waar te maken. En waren het niet diezelfde analisten die nooit een recessie voorspelden, zelfs als we er al middenin zaten? Altijd te optimistisch en toch altijd te pessimistisch. Het lijkt mij allemaal een beetje te slecht om waar te zijn.

Dat doet overigens niets af aan de sterke winstcijfers: die zijn gewoon zonder twijfel goed.

(origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 7 mei 2018)