De oogst van de afgelopen maand? De Turkse munt in een vrije val, een uitslaande brand op de Italiaanse obligatiemarkt met krachtige naschokken in Europese aandelen, Trump die B zegt wat betreft Amerikaanse tarieven op staal en aluminium, aanhoudend tegenvallende macro-economische data in Europa (Citigroup Economic Surprise Index op -95!) en de Braziliaanse beurs die in twee weken meer dan 15% inlevert. Dat u op basis van deze oogst concludeert dat het waarschijnlijk hommeles op de aandelenmarkt is, kan ik me dus goed voorstellen. Als ik echter naar de MSCI All Country World Index kijk, zie ik dat u met een belegging in een goed gespreid mandje wereldwijde aandelen – waarbij niet gekeken is naar valuta-effecten – dit jaar tot nu toe 3% heeft verdiend. Sterker nog, de Nasdaq tikte afgelopen week doodleuk weer een nieuwe all time high aan.

In de meteorologie hebben ze een mooie oplossing bedacht voor het identificeren van het verschil tussen het echt meetbare en het gevoelsmatige: de gevoelstemperatuur. De thermometer zegt dat het min twee is, die gevoelloze kaken en die afgestorven pink vertellen een heel ander verhaal. Bij het KNMI hebben ze er zelfs een officieel model voor, inclusief een code oranje als de gevoelstemperatuur onder de min 20 duikt. Bij aandelen ontbreekt een dergelijke gevoelstemperatuur, maar ik ben niet te beroerd om er eentje af te geven. Min 21, alarmfase oranje! Volledig uit de losse pols, dat zeg ik er dan wel eerlijk bij.

Nu is het zeker niet de eerste keer tijdens deze langjarige opmars van aandelen dat de berichtgeving een heel stuk alarmerender lijkt te zijn dan dat aandelenmarkten er – meetbaar – mee doen. Commentatoren hebben een voorliefde de volgende crisis te willen identificeren, waar de aandelenmarkten juist vooral oog hebben voor het goede nieuws. En laten we wel wezen, dat goede nieuws is ook nog makkelijk te vinden. Het cijferseizoen van het eerste kwartaal was – mede dankzij de belastingverlaging van Trump – indrukwekkend, de groeitracker van de Atlanta Fed gaat momenteel uit van een Amerikaanse groei van 4.5% voor het tweede kwartaal, terwijl inflatie nog nergens een serieus probleem lijkt. Er valt dus wel wat voor te zeggen dat de aandelenmarkten zich niet al te veel aantrekken van Italiaanse politieke schermutselingen of Turkse en Braziliaanse problemen. Gerommel in de marge is het, weinig meer.

Dus hebben wat aan mijn alarmfase oranje? Gegeven dat het een volledig willekeurig tot stand gekomen verzinsel is, ga ik geen poging ondernemen die vraag serieus te beantwoorden. Mijn persoonlijke ervaring met de alarmfases van het KNMI is dat ze een hoog liever-veilig-dan-correct gehalte hebben. Niet waarschuwen vlak voor een crisis is erger dan een keer te vaak gewaarschuwd hebben. Met die gedachtegang in het achterhoofd is mijn oranje fase volledig op zijn plaats.

(origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 11 juni 2018)