‘Skin in the game’ is de titel van het nieuwste boek van Nassim Taleb. Ik heb het niet gelezen en als ik het even voor het zeggen heb, ga ik dat ook zeker niet doen. Taleb is iemand die absoluut briljante inzichten heeft, maar een goede schrijver is hij zeker niet. Zijn eerste boek, Fooled by randomness, heb ik uitgelezen omdat mijn toenmalige leidinggevende daar op stond. De achterliggende boodschap heb ik zeker ter harte genomen (geluk is een belangrijkere factor dan doorgaans aangenomen), maar wat een draak van een boek zeg. Aan zijn tweede boek, Black Swan, ben ik begonnen omdat ik gevraagd was om bij De Nederlandse Bank te spreken over ‘de’ zwarte zwaan van het moment: het leek me wel zo handig eens na te gaan bij de bron wat daar nou precies mee bedoeld werd. Ik ben er niet doorheen gekomen. En als ik dan de recensie van The Economist van zijn laatste boek lees dat ‘de ervaring iets weg heeft van een taxirit met een chagrijnige en over geopinieerde chauffeur’ (mijn vertaling) geloof ik het verder wel.

Dit gaat dus niet over Taleb

Dit is dus zeker geen recensie van zijn boek. Wat dit wel is, is een waarschuwing tegen de term skin in the game. Wat is skin in the game? Een CEO of fondsbeheerder die skin in the game heeft, is iemand die een deel van zijn vermogen geïnvesteerd heeft in het bedrijf of fonds waar hij verantwoordelijk is. Zo profiteert hij bij succes, maar voelt ook net zo hard de pijn als zijn beleid faalt. Ik geloof zo dat het werkt.

Wat is skin in the game niet? Het betekent zeker niet dat iemand het gelijk aan zijn zijde heeft. Toen ik een paar jaar geleden in een discussie met een doorgewinterde techno-optimist verzeild raakte, dacht hij de discussie te beslechten met de woorden “Peter Thiel (tech-goeroe) heeft het gezegd en die heeft skin in the game”. Fouter kan niet. Zo zullen er vast heel wat bitcoin ondernemers zijn die alles op het spel hebben staan, maar maakt dat hun toekomstvisie correcter of geloofwaardiger? Gekleurd, dat zeker, maar juister? Ook biedt het geen enkele garantie tegen wanbeleid. Weet je wie pas echt skin in the game had? Bernard Madoff. Jaren heeft hij gefraudeerd, zich bewust van het feit dat het slechts een kwestie van tijd was totdat hij tegen de lamp zou lopen. Zijn vermogen, zijn familie, zijn reputatie: ik denk dat je moeilijk kunt ontkennen dat hij hoog scoort als het gaat om het meedelen in de pijn. Het heeft hem niet weerhouden.

Skin in the game wordt (te) vaak gebruikt wordt om een soort autoriteit te suggereren die er niet is. Voor mij werkt het inmiddels als een rode vlag.

(origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 12 maart 2018)