Een jaar geleden zat ik in een zaaltje waarbij ik werd ingelicht over de ins en outs van millennials. Millennials, dat zijn de mensen die in de periode van 1980 tot 2000 geboren zijn en zijn daarmee de eerste generatie die opgegroeid zijn in een online wereld van internet en mobieltjes. Om die reden worden ze ook wel de First Digital Natives genoemd, een term die mij altijd het ongemakkelijke gevoel geeft dat ik de nieuwkomer ben, de minder-gewenste indringer in hun domein. In de VS zijn de millennials inmiddels de grootste consumentengroep, wat gelijk verklaart waarom ik in dat zaaltje zat: millennials zijn de toekomst!

De dame in het zaaltje ging helemaal op in het millennial-verhaal. Waar ze in het begin nog sprak over ‘zij’ en ‘hun’ werd het gedurende het verhaal steeds meer ‘wij’ of zelfs ‘ik’. Millennials, zo vertelde ze, trouwen niet, hebben geen auto’s en zijn meer dan voorgaande generaties online. Millennials zijn kritischer ten aanzien van informatie, gaan niet voor een langdurige carrière bij één werkgever en zo ging het nog wel even door.

Oneens

Zelden ben ik het zo hartstochtelijk met iemand oneens geweest. Iemand prikt willekeurig twee data op een kalender en roept dat iedereen die tussen die jaren geboren is tot dezelfde groep behoort? Right. Als ik al zie hoeveel verschil er zit tussen mij en mijn zussen, drie jaar van elkaar geboren en opgevoed door dezelfde ouders, hoeft je niet al te veel kritisch denkvermogen te hebben om te snappen dat de 37-jarige inwoner uit – zeg –-New York toch echt iets anders in elkaar zit dan de 18-jarige uit Utah. Over Nederlanders versus Spanjaarden heb ik het dan nog niet eens. Maar nee, het zijn de millennials!

Nu geloof ik best dat deze groep consumenten minder auto’s koopt en dat ze meerdere werkgevers verslijten. De vraag is echter waar oorzaak en gevolg liggen. De millennial fanclub presenteert het als een bewuste keuze (‘kritisch denken’), maar is het niet gewoon het pijnlijke gevolg van de zwakke arbeidsmarkt die we de afgelopen twaalf jaar hebben gehad? Denken we nu echt dat de millennials uit vrije wil langer bij hun ouders blijven wonen, of zou het misschien te maken hebben met het feit dat een eigen appartement in veel stedelijke gebieden inmiddels onbetaalbaar is geworden? Anders gezegd, moeten we een volledig willekeurig gedefinieerde consumentengroep plat-analyseren om te voorspellen wat de economie gaat doen, of is het de economie die het lot van een fictieve generatie bepaalt? Zo dapper als de dame het millennial-gospel verkondigde, zo weinig kritisch bleek ze over deze simpele, maar toch redelijk fundamentele vraag.

Of je bent kritisch, of je bent een millennial, maar iemand die zich als kritische millennial presenteert, dat rijmt niet.

(origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 1 mei 2017)