Waar de aandelenmarkten de overwinning van Trump tot nu toe de voorkeur van de twijfel hebben gegeven, is de obligatiemarkt nog steeds op zoek naar een nieuw evenwichtspunt. Wat de nieuwe president precies gaat doen, is nog absoluut niet duidelijk, maar welke beleidsroute er ook gekozen wordt, het lijkt allemaal slecht voor obligaties. Stimuleer de economie en je krijgt inflatie. Verlaag de belasting en laat het overheidstekort oplopen en je krijgt meer schuld. Introduceer een invoertarief en je iPhone wordt prompt een stuk duurder. Was je een maand geleden nog roepende in de woestijn, als je verkondigde dat de kapitaalmarktrente ook nog wel eens omhoog kon gaan, inmiddels buitelen de analisten over elkaar heen om hun verwachtingen opwaarts aan te passen.

Nu kan ik me die draai voor Amerika nog wel voorstellen. De arbeidsmarkt is daar relatief krap, de lonen lopen al gestaag op, dus als je dan ook nog eens een stimuleringsbeleid gaat toepassen, komt die inflatie vanzelf. Een kapitaalmarktrente van slechts 2,4%, terwijl de economie in nominale termen ergens tussen de 3% tot 4% groeit is sowieso te laag.
Als ik echter naar Europa kijk, is de logica van een hogere kapitaalmarktrente momenteel nog veel minder duidelijk. De arbeidsmarkt is hier verre van krap en van een ambitieus stimuleringsbeleid kan je aan deze kant van de oceaan toch moeilijk spreken. Belangrijker is echter dat we hier nog een centrale bank hebben die volhardt in het op grote schaal opkopen van staatsobligaties. Een te sterke stijging van de kapitaalmarktrente zal alleen al van die kant niet geaccepteerd worden. Wat voor de ECB geldt, geldt in nog sterkere mate voor Japan. De Bank of Japan heeft aangegeven dat de tienjaarsrente ‘rond 0%’ moet blijven en er is hen alles aan gelegen om te laten zien dat het met die target ook echt ernst is.

Renteverschil leidt tot sterkere dollar
Divergentie in renteland dus, en dat heeft zijn sporen in een andere markt achtergelaten: de valutamarkt. Sinds de overwinning van Trump zit de Amerikaanse dollar stevig in de lift. Ten opzichte van de euro is dollar 5% duurder geworden en rten opzichte van de yen is het al 10%. Goed nieuws voor de Europese en Japanse bedrijven, maar of de nieuwe president er zo blij mee zal zijn, dat kun je je sterk afvragen. Was het niet zijn plan om al die verloren banen weer naar Amerika terug te halen?
Make America Great Again, was zijn slogan toch? Als de dollar de maatstaf van succes is, is Trump al aardig op weg om zijn doelstelling te halen. Of die boze ‘vergeten Amerikanen’ zo staan te juichen dat de concurrentie alleen maar sterker is geworden, vraag ik me dan weer af.

(origineel gepubliceerd in Het Financieele Dagblad van 28 november 2016)