Dat ik alle vooruitblikken voor 2016 gelezen heb, zal je mij niet horen zeggen, maar de afgelopen weken heb ik er toch aardig wat voorbij zien komen. Vooruitblikken, mocht u het niet weten, is de favoriete eindejaarshobby van financiële instellingen. Elke zichzelf respecterende instelling blikt vooruit. Full disclosure: ik werk voor Robeco – een zichzelf respecterende financiële instelling – en ook wij doen lustig mee met dit ritueel. Van mij zult u dus geen kwaad woord over vooruitblikken horen, dat spreekt.

De meest in het oog springende observatie na al dat leeswerk? Het ontbreken van uitgesproken visies op de Amerikaanse economie. De meute komt gemiddeld niet veel verder dan een groei van 2,5%, waarbij ook nog eens opvalt dat de uitschieters naar onder en naar boven beperkt zijn. Eigenlijk zegt zo’n beetje iedereen dat 2016 min of meer een herhaling van 2015 wordt .

Nu is het zeker niet uit te sluiten dat de Amerikaanse economie een jaartje doubleert, maar als ik er zelf naar kijk, heb ik juist het gevoel dat we op een tweesplitsing staan: óf we zakken verder weg qua groei, óf we krijgen alsnog die groeiversnelling die we voor 2015 hadden verwacht. Het klinkt wellicht vreemd, maar beide opties lijken momenteel reëel.

Recessie…
In het negatieve scenario speelt de zwakke financiële positie van het Amerikaanse bedrijfsleven een centrale rol. Alle berichten over Amerikaanse corporates waar het geld naar binnen zou klotsten ten spijt, heeft het Amerikaanse bedrijfsleven als geheel de afgelopen jaren behoorlijk wat nieuwe schuld uitgegeven. Geld waarmee aandelen zijn ingekocht, waarmee dividend is uitbetaald, maar bijna geen nieuwe groei mee is aangeboord. Die schuld is geen probleem als iedereen geld wil verschaffen en de rente laag staat, maar zoals we in 2015 al voor de oliesector hebben gezien, kan dat vrij snel omslaan. Hoge schuld, het opdrogen van financiering, stijgende risicopremies, faillissementen; voor je het weet zit je in een zelfversterkend proces, waarbij zelfs een recessie tot de mogelijkheden behoort.

…of groeiversnelling?
Maar dan het positieve scenario. Anders dan bij het bedrijfsleven is de kredietwaardigheid van de Amerikaanse consument de afgelopen jaren juist structureel verbeterd. Schuld is teruggebracht, vermogen is gestegen. Tel daar de verbetering in het besteedbare inkomen bij op (dankzij de lage olieprijs), de aanhoudende banengroei en zie daar: de bron van een krachtig groeiherstel van de Amerikaanse economie, wat zeg ik, van de wereldeconomie is gevonden.

Beide scenario’s zijn in mijn ogen reëel, maar ze ontbreken in de outlooks die ik tot nu toe gelezen heb. Dat het doemscenario voor de meeste instellingen een stap te ver is, snap ik dan nog wel. Maar dat dit jaar niemand meer voor de groeiversnelling opteert, verrast me serieus.

(Origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 9 december)