Er zijn waarschijnlijk weinig lezers die het nummer British Tourist van John Dowie uit 1977 kennen. Te Brits, te obscuur en met zijn honderd secondes lengte te kort om serieus te nemen. Als ik het zou moeten omschrijven, dan kom ik op een Britse variant van de Zwitserse Nederlander Drs. P., die een tirade afsteekt over het volk dat hij intens haat: Nederlanders. ‘The Dutch are mad, their fingers stuck in dikes, they use the wrong side of the road, and ride around on bikes.’ Dat soort werk. Een klassieke rant over wat er in de ogen van een Britse toerist allemaal aan het Nederlandse volk mankeert.

Ik noem het nummer omdat deze column in die stijl geschreven is: een rant over onderwerpen, thema’s, termen die wat mij betreft allemaal onder het kopje ‘kunnen we eens ophouden met …’ te vatten zijn. Een opsomming met weinig ruimte voor verdieping. Mocht er meer tekst en uitleg nodig zijn, laat het dan vooral tijdig weten, want dan kan ik daar in de mij nog resterende columns op terugkomen.

Kunnen we eens ophouden met het gebruik van die eeuwige nietszeggende buzzwords? Millennials bestaan niet — echt, geloof me nou —, skin in the game biedt geen enkele garantie voor betere beleggingsresultaten en de term ‘picks and shovels’ geeft aan dat je als belegger eigenlijk geen idee hebt wat je aan het doen bent. Verder gaat nudging de wereld echt niet redden hoor, terwijl de gloriedagen van behaviourial economics eveneens achter ons liggen. Oh, en laten we superforcasting niet vergeten …

Zo kan ik nog wel even doorgaan

Kunnen we daarnaast ook eens ophouden met al die tijd en energie die we steken in onderzoek naar economische eenheden die niemand ooit kan waarnemen? Output gap — onmeetbaar. De ‘natuurlijke’ werkloosheid — onbekend. En, de ergste van allemaal: r*, de vermeende evenwichtsrente. Onmeetbaar en toch promoveren er nog steeds jaarlijks volksstammen op. Stop daar eens mee.

Ook dit jaar is het weer (niet) het jaar voor de stock pickers, beleggen we volgens de cyclus — doe het niet, elke cyclus is anders —, wordt er geklaagd over passieve beleggers — met name door index huggers — en zal er wel weer iemand zijn die claimt dat iets ‘niet uit te leggen is’. Hou er nou eens mee op, zeg, het is wel degelijk uit te leggen!

En kunnen we eens ophouden de overheid als allesreiniger te zien? Niet elke crisis kan door de overheid worden opgelost, niet elke hobbel gladgestreken. En publieke investeringsfondsen, hoe goedbedoeld ook, worden altijd door de politiek gekaapt, dus laten we nu voor eens en altijd afspreken dat we daarmee stoppen.

Counterfactional assessments, dat we niet goed in exponentieel denken zouden zijn, fintech. Als een van de boze muppets mopper ik zo tot het einde van mijn column …

(origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 03 april 2024)