Het grote aftellen is begonnen: nog zeven columns te gaan en dan draag ik het stokje over aan een nieuwe columnist. Tien jaar ben ik dan columnist geweest voor het FD en dat vind ik eigenlijk wel lang genoeg. Niet dat ik een gebrek aan inspiratie heb, of dat ik een groeiende tegenzin bespeur, zeker niet. Ik schat dat de houdbaarheid van een gemiddelde columnist een jaar of drie zal zijn, dus met tien jaar ben je gewoon stokoud. Tijd voor een nieuw gezicht en een ander geluid, vind ik. De Daaldernorm: tien jaar is genoeg.

Het enige praktische probleem hierbij is dat ik eigenlijk zeven columns te vroeg mijn vertrek bij BlackRock heb aangekondigd. Afgelopen vrijdag leverde ik daar mijn mobiel, laptop en toegangspasjes al in, waarmee een groot deel van de eerder genoemde routine per saldo in elkaar gestort is. Mijn toegang tot datasystemen als Bloomberg en Aladdin is weg, mijn RSS-feed krijg ik thuis niet aan de praat — over stokoud gesproken — en er is plotseling een laptoptekort ontstaan in huize Daalder. Waar vind je de broodnodige informatie? Op welk niveau staat de Amerikaanse kapitaalmarktrente, wat was mijn inlogcode van The Economist en waar vindt men de koers-winst­ver­hou­ding van de S&P ergens online? Kortom, ik ben enigszins onthand.

Gelukkig hebben we de krant nog!

Gelukkig blijkt het FD zelf een aardige bron voor inspiratie te zijn. Zo las ik dat Mohamed El-Erian de kans op een zachte landing dit jaar op 55% schat. Doorgaans heb ik hem redelijk hoog zitten en zegt hij best verstandige dingen, maar deze uitspraak blonk zonder meer uit in nietszeggendheid. Niet alleen hanteert iedereen een eigen definitie van een zachte landing (en heeft daarmee een hoog “zie je wel, ik had gelijk!” karakter), maar vooral dat percentage voegt niets toe. Als ik zeg dat de kans op een recessie voor volgend jaar op 10% ligt, heb ik dan gelijk gehad als we uiteindelijk in een recessie belanden, of juist niet? Bij die 10% kun je in elk geval nog zeggen dat je een duidelijk signaal afgeeft, maar bij 55%…? Eén ding weet je zeker: Mohamed El-Erian kan achteraf altijd claimen dat hij gelijk had.

Of wat te denken van de uitspraak van Carl Tannenbaum, die de records op de aandelenbeurzen ‘een beetje een puzzel’ noemt? Als je voornamelijk oog hebt voor de risico’s (Tannenbaum noemt geopolitieke spanningen, een Chinese harde landing, handelsbeperkingen), is elke koersstijging uiteraard raadselachtig. Wie de oplopende consensusverwachtingen voor de groei van de Amerikaanse economie, de fantasie over AI en het stijgende vermogen in de wereld meeneemt vindt het waarschijnlijk raadselachtig dat we niet hoger staan. Eigenlijk is de markt voor iedereen altijd wel een beetje een puzzel. Ook Tannenbaum zal dit jaar tevreden kunnen afsluiten.

(origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 20 maart 2024)